شعری از فردوسی(آفرینش مردم)

شنیدم ز دانا دگر گونه زین       چه دانیم راز جهان آفرین

نگه کن سرانجام خود را ببین      چو کاری بیابی ازین به گزین

به رنج اندر آری تنت را رواست    که خود رنج بردن به دانش سزاست

چو خواهی که یابی ز هر بد رها    سر اندر نیاری به دام بلا

نگه کن بدین گنبد تیزگرد           که درمان ازویست و زویست درد

نه گشت زمانه بفرسایدش         نه آن رنج و تیمار بگزایدش

نه از جنبش آرام گیرد همی        نه چون ما تباهی پذیرد همی