عوامل متعددی در نحوه ارتباط با دیگران و میزان پایداری آن موثر است.
یکی از آنها نحوه برخورد ابتدایی افراد با هم است که در دو بعد رفتار و گفتار شکل می‌گیرد.
کسانی که در هنگام صحبت کردن چهره درهمی دارند، به چشمان نمی‌نگرند و خنده بر چهره آنها نقش نمی‌بندد نمی‌توانند به آسانی با دیگران دوست شوند. یک تبسم خوشایند نشانه آمادگی برای پذیرش دوستی با دیگران است و به آنها می‌فهماند که مایلید با آنها رابطه داشته باشید.
علاوه بر آن نگاه کردن به فردی که در حال صحبت است نشان‌دهنده علاقمندی و ادامه ارتباط با اوست.
در برخوردهای اولیه صحبت کردن و یا سوال کردن درباره موضوع و یا موقعیت مشترکی که دو نفر در آن حضور دارند از پرسیدن وقت و یا تفسیر وضع هوا در شروع دوستی موثرتر است. بهتر است از سوال کردن در مورد مشخصات شناسنامه‌ای مثل سن، وضع تاهل و ... خودداری کرده و به جای آن سوال باز بپرسید.
چون پاسخ سوالات باز بیش از یکی دو کلمه است و به واسطه آنها اطلاعات بیشتری از فرد مقابل کسب کرده و احتمال ادامه مکالمه بیشتر خواهد شد.
در موقع سخن گفتن با دیگران فقط به صحبت‌ها فکر کنید و نه اندیشه‌هایی که برای گفتن در سر دارید چرا که توجه به اندیشه‌ها شما را از شنیدن گفته‌های گوینده باز می‌دارد.
اول گوش کنید و بعد درباره شنیده‌های خود به تفکر بپردازید و سپس به طرف مقابل فرصت دهید تا شما را در اطلاعات شخصی و احساسات شریک کند و در پاسخ به سوالاتش بدون اینکه تمام زمان را به صحبت درمورد خودتان اختصاص دهید به او اطلاعات کافی بدهید.
به یاد داشته باشید در صورتی که با ارزش‌ها، نگرش‌ها و اعتقادات واقعی خودتان با افراد روبه‌رو شده و شخصیت واقعی خود را آشکار کنید دوستی‌ها با بینش بیشتری شروع شده و احتمال تراوش بیشتر خواهد بود.
موضوع دیگر اینکه حالتها و رفتارهای فرد مقابل را در نظر داشته، با مشاهده علاقه‌مندی به صحبت ادامه دهید و در صورت دیدن علائمی از بی‌علاقگی و یا بی‌حوصلگی بهتر است تامل کرده و در فرصت مناسب‌تری بتدریج ارتباط را گسترش دهید.
برای ورود به مکالمه‌ای که بین دو یا چند نفر جریان دارد ابتدا به سخنانی که مطرح می‌شود گوش کنید و وقتی کاملاً متوجه شدید که موضوع صحبت چیست با زبان گفتار و رفتار (نگاه مشتاقانه، تبسم و ...) به آنها نشان دهید که مایلید در صحبت آنها شریک کنید.
بدیهی است وقتی طرف صحبت شما متوجه علاقه‌مندی شما شد با میل خاطر به شما به مکالمه خواهد پرداخت.
یکی دیگر از مسائل خود فاش‌سازی با ارائه متقابل اطلاعات شخصی به یکدیگر است. طی این فرایند افراد برای ادامه یا قطع رابطه تصمیم‌گیری می‌کنند آنها ممکن است ارتباط را در سطح آشنایی نگه داشته و یا عمیق‌تر کرده و به دوستی با صمیمیت تبدیل کنند. این امر تدریجی بوده و نباید در آن تعجیل نمود. هر چند بهتر است در صورتی که درباره فرد مورد نظر و ادامه ارتباط با او نظر مثبتی دارید احساس خود را ابراز داشته و در عین حال او را برای تصمیم‌گیری در این زمینه آزاد بگذارید.
گاهی اوقات ارتباط اولیه ادامه نمی‌یابد. در صورتی که عامل قطع ارتباط شما نباشید شاید احساس طرح شدن کنید، در حالی که باید در نظر داشته باشید معمولاً افراد با یک شبکه اجتماعی و مجموعه‌ای از دوستان در ارتباط هستند و شاید علت عدم ارتباط با شما برآورده شدن نیاز به دوستی توسط دیگران باشد و قطع رابطه دلیل بر دوست داشتنی نبودن شما نیست.
مسلماً شما نیز همه آشنایی‌های اولیه را به دوستی صمیمانه تبدیل نمی‌کنید. البته شما میتوانید با بررسی این‌گونه روابط و شناسایی نقاط قوت و ضعف خود، از این تجربیات در برقراری روابط جدید استفاده نمائید.
